هممون میدونیم که جایزه اسکار چقدر واسه یه بازیگر مهمه، اما مارلون براندو ستاره سرشناس سالای دور هالیوود، در سال ۱۹۷۳ از قبول کردن این جایزه سر باز زد. ما در این مقاله می خوایم موضوع یاد شده رو مورد بررسی بذاریم.
ایشون در اون سال به خاطر بازی مسحور کننده و استثناییِ نقش ویتو کورلئونه در فیلم تشویق شده پدرخوانده، به عنوان بهترین بازیگر مرد انتخاب شد، اما جایزه اش رو دریافت نکرد. در دهه ۱۹۶۰ میلادی، مارلون براندو روزای خوبی رو پشت سر نگذاشت و دو فیلم اون یعنی «سربازهای یه چشم» و «شورش در کشتی بونتی» در باکس آفیس خوب ظاهر نشدن.
بعضی از منتقدان باور داشتن که فیلم آخر به معنی پایان دوران طلایی هالیوود بوده و از طرف دیگه هم، رفتار سرکشانه مارلون براندو باعث شده بود که تقریبا هیچکی تمایلی واسه کار با اون نداشته باشه. دوران حرفه ای این بازیگر نیاز به یه ناجی داشت و «پدر خونده» خوب تونست این نقش رو واسه اون اجرا کنه.
این فیلم که کارگردانی اونو فرانسیس فورد کاپولا رو دوش داشت، ماجراهای یه خونواده مافیا در دهه ۱۹۴۰ میلادی رو به تصویر می کشید. با اینکه فیلم ماجرای مایکل (پسر ویتو کورلئونه با بازی ال پاچینو) رو دنبال می کرد، اما مارلون براندو ستون فقرات اون به حساب می رفت. اون با به کار گیری هر حرفه و جنایتی که لازم می دید، خونواده رو حفظ می کرد.
رفتار اون به شکلی بود که ایشون رو شکست ناپذیر نشون می داد.
پدرخوانده تونست در گیشه ها ۱۳۵ میلیون دلار بفروشه. این اثر سینمایی، همیشه به عنوان یکی از بهترین فیلمای تاریخ سینما یاد می شه.
به خاطر همین، براندو بازیگران سرشناسی مانند مایکل کین، لارنس اولیویر و پیتر اُتُل رو کنار زد و به عنوان بهترین بازیگر مرد انتخاب گشت.
در آستانه چهل و پنجمین مراسم اسکار، مارلون براندو اعلام کرد که مراسم اسکار رو تحریم می کنه و «ساشین لیتلفیدر» یه بازیگر نامعلوم رو به جای خود می فرستد. اون رئیس کمیته ملی بومیان آمریکا بود.
در عصر روز ۵ مارس وقتی که «لیو اولمن» و «راجر مور» نام بهترین بازیگر مرد رو اعلام کردن، مجری هیچ نشانی از خوشحالی و سرور نداشت. نگاه ها به سمت بانویی با لباس سرخ پوستی جلب شده بود که از پله ها بالا می اومد. پس از اون که جایزه به اون اهدا شد، خودشو معرفی کرد و این سخنان رو بر زبون آورد:
من به جای مارلون براندو در این مراسم حضور پیدا کردم. اون ازم خواسته که به شما بگم که با کمال تاسف نمی تونه این جایزه رو قبول کنه و دلیل اون رفتار صنعت فیلم و سینما با بومیان آمریکا هستش.
جمعیت حاضر در سالن سر و صدا به پا کردن و بعضی هم این وسط اونو مورد تشویق قرار دادن. بعد ایشون به طور خلاصه گفت که حضورش در مراسم بدون اجازه نبوده و گفت که بعدا با عشق و سخاوت با اونا (جمعیت) دیدار می کنه.
به چه دلیل مارلون براندو اینجور کاری انجام داد؟
در سال ۱۹۷۳، بومیای آمریکا هیچ نماینده ای در صنعت فیلم نداشتن و انگار زیادی به حساب می رفتن. نقشای اصلی در فیلمای وسترن هر قدر هم که نشون دهنده سرخ پوستان و بومیان آمریکا بودن، بازم به بازیگران سفید پوست واگذار می شدن. علاوه بر اون، با سرخ پوستا و بومیان هم با بی احترامی برخورد می شد.
همین مسئله مارلون براندو رو آزار می داد.
یه روز پس از مراسم اسکار، نشریه نیویورک تایمز متن کامل نامه آقای براندو رو منتشر کرد.
نماینده اون در مراسم به دلیل کمبود وقت نتونسته بود سخنان ایشون رو کامل مشخص کنه.
مارلون براندو وضعیت بومیای آمریکا رو تشریح ساخت و موضوع رو به حادثه «کشتار ووندد نی» – جایی که ۲۰۰ زن و کودک بر اثر شلیک ارتشیا کشته شدن – برگشت داد. بخشی از نامه منتشر شده به توضیح زیره:
صنعت سینما بیشتر از هر نهاد دیگری در برابر تحقیر بومیا، مسخره کردن اونا و خطاب قرار گرفتنشان با الفاظی مانند وحشی و شیطانی مسئولیت داره.
بزرگ شدن واسه کودکان در این دنیا به اندازه کافی سخت هست.
کودکان بومی تغییر نسل خود رو در فیلما می بینن و ذهنشون به شکلی آسیب می بینه که ما حتی نمی تونیم تصور کنیم.”
موجی از انتقادات در رسانه ها به راه افتاد و مارلون براندو همراه با نماینده اش مورد شدید ترین حملات قرار گرفتن. با این حال آقای براندو این فرصت رو به بومیان داد تا حرف خود رو جلوی ۸۵ میلیون بیننده تلویزیونی بزنن. رد کردن جایزه اسکار از طرف آقای براندو، موضوعی که دیگه هیچ وقت تکرار نشد، هنوزم به عنوان یکی از قوی ترین لحظه ها در تاریخ اسکار هستش.